Beginnend aan de 21ste eeuw beseffen we dat veel qua omvang en kwaliteit in een nog groter tempo zal veranderen. We noemen dat ‘the big acceleration’. We zoeken naar een voorlopig evenwicht en doen daartoe soms een stapje terug. We waren er al eerder aan gewend dat (vervuilende) bedrijvigheid, die een groot terreinoppervlakte vraagt, naar de rand van de stad ging. In Nederland vinden we inmiddels dat bebouwing in onze historische binnensteden in maat en schaal behoort aan te sluiten bij een schaalniveau dat als 19e-eeuws mag worden gekwalificeerd. De herontwikkeling van het voormalige Brouwcomplex begint dan ook met het opschonen van heel veel recent bouwvolume. Wat blijft zijn een aantal waardevolle historische gebouwen rond een open binnenhof. Deze historische panden worden gerenoveerd tot individuele woningen en ertussen worden nieuwe bouwmassa’s opgetrokken. Een nieuw, semi openbaar binnenhof bindt het geheel. Waar daar plaats voor is, wordt een nieuwe architectuur als contrast toegevoegd. Bestaande en nieuwe architectuur bemiddelen een vergelijkbaar gevoel van zwaarte. Schaalvastheid in materiaal- en detailexpressie vormt het bindmiddel. De architecturen zijn weliswaar contrastrijk maar ogen daardoor toch verwant.