Is het vreemd dat we een 100 jaar oude, architectonisch rijkelijk gedecoreerde villa toch vooral lezen als een eenvoudig doosvolume? Een nieuwe heldere doos erachter, in een mooie compositorische verhouding, is snel geplaatst. Geen probleem dat dit nieuwe gebouw een hedendaagse gevel draagt. Natuurlijk helpt het als die nieuwe gevel het bestaande gebouw en de omliggende natuur vaag weerspiegelt en de parkomgeving zodoende extra van zich doet spreken. Moeilijker is het om een fysiek logische (en daardoor tevens formele en zelfs mentale) verbinding tussen oud en nieuw tot stand te brengen. Een verbinding die exact doet wat praktisch nodig is, maar die ook een zekere openheid en tolerantie kent. En er eigenlijk niet al te opzichtig wil zijn. Wat opgaat voor de verbindende, architectonische compositie en de detaillering van dit bouwkundige tussendeel, lees je desgewenst ook in de aansluiting van de trapboom op de vloer. De maar al te praktische stelbouten aan de onderzijde worden nadrukkelijk en eerlijk getoond. Is het dan vanzelfsprekend om die verbindende tolerantie te willen (in)bouwen? Zelfs ook niet-bouwers zien in het faciliteren van tolerantie iets essentieels.

May we read a richly decorated historical villa as a simple box volume? If so, a new simple box behind it in a beautiful compositional relationship seems obvious. It helps if the new facade vaguely reflects the existing building and the surrounding nature and will therefore make it stand out even more. It is more difficult to establish a physically logical (and therefore also formal) connection between old and new. A connection that does exactly what is practically necessary, yet also has a certain openness and tolerance. Actually, it doesn't even want to be experienced. If desired, you can also read what applies to the composition and detailing of this intermediate volume part in the connection of the stair stringer to the floor. Is it then self-evident to construct (connecting) tolerance? Some even see something essential in facilitating tolerance.