Dit ontwerp wil een duidelijk herkenbaar stadfragment brengen, waar voor ons gevoel in die gemeenschap, node behoefte aan is. Immers de ontwikkeling van dit stadsdeel, waarvan de bouwlocatie deel uitmaakt, werd al geremd in diens jonge en spontane ontwikkeling, terwijl er nog enkel aan elkaar geplakte en opportunistische stedenbouwkundige bebouwing was ontstaan. Fysieke en mentale oriëntatie was er enkel met een focus op de dominante mijnbouw-werkgever. Een groot deel van de bouwlocatie wordt toegevoegd aan het reeds aangelegde, naastliggende park. De voorgevels van de aanééngesloten nieuwe bebouwing vormen de gevels van dat park. Het gehelde complex wordt opgetrokken in hout. Een grote doorlopende en representatieve arcade / veranda, met eronder de woningterrassen nodigt uit om in die nieuwe publieke ruimte te verblijven. Hopelijk brengen we hiermee iets van de gemeenschapszin van weleer terug, waar nu vaak melancholisch naar wordt verlangd.