Het is best pijnlijk om te erkennen dat onze pre-Moderne stedenbouw ons mensen eigenlijk veel beter past. Het woonplezier en de huidige verkoopcijfers van de woningen in onze “19e-eeuwse stadsfragmenten zijn natuurlijk een prima graadmeter hiervan. Die stad is overigens natuurlijk veel duurzamer de onze artistiek gepositioneerde moderne etagewoningen in de Moderne stadsuitleg. We lijken, op eigen kracht, niet echt sociaal vaardig genoeg om gemeenschap te vinden in die oneindige en mateloze openheid van onze moderne stad. Maat en schaal blijkt in onze menselijke beleving daarbij van doorslaggevend belang. Dat inzicht lijkt amper van belang in onze moderne stad, die dan ook vooral normatief wil voldoen. Deze grondgebonden woningen doen het type van het eeuwenoude, aanééngesloten rijtjeshuis herleven. We realiseerden ondiepe achtertuinen en lieten de auto’s aan de achterzijde parkeren; we kregen er aan fantastisch park aan de voorzijde voor terug. Daar zit dan ook de voordeur. Natuurlijk nodigt dat daarnaast uit om met een 2 verdiepingen hoge erker en een achterliggende vide op dat park uit te kijken. We meenden ook dat het waardevol was om zodoende de kinderkamers op de verdieping bij de woonbeleving op de begane grond te trekken, zodat die slaapkamers geen afgezonderde veréénzamingsplekken zouden worden, voor onze aanstaande volwassenen, die inmiddels vaak al veel te veel tijd doorbrengen in die mateloze digitale ruimte.