Verzamelen Met het erkennen van een verzameling, beroof je het individuele exemplaar van uniciteit en meen je kracht te vinden bij de verveelvoudiging. We beloven onszelf dan maar dat we met onze verzameling juist oog hebben voor verscheidenheid. Of is dit de weg van aandacht voor kwaliteit naar aandacht voor kwantiteit? Anders dan in het dierenrijk, waar de verzameling veelal als doel heeft om een noodzakelijke geachte voorraad aan te leggen, verzamelen wij mensen om onszelf, of liever nog de ander, te tonen dat we veel hebben. Pronkzucht ligt op de loer. Met dat verzamelen ontstaat ook veel extra werk: herkennen, afbakenen, verwerven, categoriseren, bijhouden, delen, interessant doen… Natuurlijk hebben we allemaal een verzameling ‘unieke’ fotomomenten, omdat het niemand gegeven lijkt om genoeg te hebben aan de vluchtige herinnering. Velen hebben meestal een collectie aan samenlevingspartners, vrienden en bekenden in alle maten en soorten. En een huis wellicht, dat pas een thuis wordt met een verzameling van erin opgedane herinneringen. We hebben ook verzamelingen van dingen; ook prima geschikt om jezelf gerust te stellen. Bibliotheken Tot gisteren was het pure prestige als je een bibliotheek had. Je toonde dat je van lezen, van verdieping hield. Ook dat laatste werd gisteren nog op waarde geschat. Door meerdere boeken te bezitten, gaf je daarnaast te kennen een bepaald onderwerp omvangrijk te hebben onderzocht. Beter nog: door de aanwezigheid van die boeken wordt bewezen dat je steeds bezig blijft met die verdieping; mogelijk ook dat je het inzicht al hebt dat meningen kunnen veranderen. Dat blijkt soms na herlezing van een boek uit die bibliotheek. Zo hoort het. We leren van kunstenaar Hans-Peter Feldmann dat we al observerend mogen beginnen om in een enkel exemplaar het begin van gewoon iets unieks te zien. En dat het sterker lijkt, als je er een serie van weet te maken. Daarmee wordt het vinden van een veronderstelde categorie de ‘betekenisvolle’ daad. Ieder die categorisch orde wil aanbrengen (in een boekenkast) weet hoe onmogelijk dat is. Daarmee is gelukkig elke eenduidige typering lachwekkend; net zoals Hans-Peter Feldmann het ons voordoet. Mijn architectuurbibliotheek is natuurlijk het omvangrijkst en bevindt zich op de meest centrale en vanzelfsprekende bibliotheekplek in huis. De productontwerpbibliotheek wordt gedragen door een grote schuifbare boekenkast; een best wel uitzonderlijk meubel. De bibliotheek met straatfotoboeken kijkt uit over de boulevard voor mijn thuis. De boekenverzameling met (autonome) kunstboeken staat in een hangende boekenkast, met een 4mm dik Multiplex plaatframe, die vooral overmoedig wil bewijzen geen gangbare (boeken)kastentaal te bezigen. De bibliotheek met niet-in-een-andere-bibliotheek-passende boeken is een beetje verstopt. Maar wellicht is deze, door de twijfel en zoektocht die in de grote verscheidenheid ervan schuilt, de meest persoonlijke.