Het fantastische nieuwe stadsfragment, dat we De Groen Loper noemen en dat op een nieuwe snelwegtunnel werd gerealiseerd, lijkt spontaan gegroeid en we kunnen ons makkelijk in de schaal ervan vinden. De gerealiseerde groene middenberm voor langzaam verkeer was al een succes, voordat er een enkel gebouw was gerealiseerd. De nieuwe aanééngesloten gevelwanden tonen eigenwijze reeksen van grondgebonden en complexmatige objecten, die dan ook nog eens onderling flink wat hoogteverschil hebben. Die aanblik van spontane groei brengt ons de veronderstelling dat we er even over deden om dit stukje stad te bouwen en dat daarbij wellicht al flink wat geschiedenis is overleefd. In de nadrukkelijke beleving van al die ‘familie’woningen herkennen we daarnaast geruststellend een ‘thuis’. Soms mag een ‘bijzondere’ gebeurtenis, zoals een stedenbouwkundig hoekmotief, door z’n overmatige hoogte er even uitspringen, zoals bij dit complexmatige woongebouw het geval is. De ontwerpers van De Groene Loper zochten bij de bebouwing van die formerende gevelwanden ook naar bindende middelen. Daartoe vonden ze dat alle gebouwen uit gebakken steen moesten worden opgetrokken. We ontwierpen en bouwden, op die bijzonder hoek, een rode, monochrome sculptuur. We zochten in de bescheiden middelen die we hadden naar een contrast in horizontaal en verticaal. De dichte horizontale banden aan de voorgevel schermen, een beetje mysterieus, de woonwereld erachter af. De bochtige gevel vormt een contrast met de rechthoekigheid en de hoekverdraaiing van de bouwmassa’s erachter. Het spel van de monochrome rode stootvoegloze baksteen en de zwarte voeg draagt bij aan die plastische beleving. In de traphal werd de voeg zwart, ruig en opliggend gevoegd. Het licht wordt ermee gevangen.