Deze woning ligt op de overgang tussen (natuur)landschap en (cultuur)stad en lijkt dat gegeven te willen thematiseren; wellicht om zo het beste van beide werelden te hebben. Om die overgangsplek niet te zeer met een groot gebouwvolume te domineren, werd het huis half ingegraven. We slapen beschermd onder de grond, zoals dat in de natuur heel gewoon is. Bovengronds wordt tussen de bomen gewoond. De U-vorm van de gebouwplattegrond lijkt het aangrenzende bos te willen omarmen, terwijl de daardoor ontstane patio de blik toch vooral op de wolkenpracht boven je hoofd zal leiden. Een groot panoramaraam op de kop van de woonkamer met zicht op het bos, maakt dat we ook in huis welhaast in de naastliggende ‘wildernis’ lijken te verblijven. Het gebouw oogt vanzelfsprekend, alsof het moedwillig werd opgetrokken uit camouflagekleuren.