Dit gebouw bevat een volautomatisch pakhuis voor 3.500 roestvast stalen urn-bollen. We noemen het dan ook een Memorial Cube. Er is zo weinig mogelijk decorum gezocht. Het volume toont zich dan ook als een standvastige doos die, eigenwijs, net even uit de doorlopende paden van het hoofdkerkhof van Maastricht is geplaatst. Wanneer de nabestaanden met de digitaal gecodeerde urn het gebouw benaderen, komt vanzelf een ontvangstarm uit het ronde, met warmkleurig metaal afgedekte (navel)gat, waar de urn opgelegd kan worden, zodat deze aansluitend zal worden ingenomen. Deze gebouwnavel is, alsof het een kosmische referentie betreft, precies op het noorden georiënteerd. De omsluitende ronde haag rond deze ceremonieruimte laat weinig twijfel over wat nu even in het midden wil staan. Er worden met de aanplant van dicht op elkaar staande bomen veel schaduwplekken gecreëerd. Als we met de dood moeten samenwerken houden we ervan om essentieel te zijn en alle zintuigen doen ertoe. Zo oogt de gepigmenteerde, betonnen huid van het gebouw alsof deze in de wind resoneert. Die wind horen we in elk geval in de aangeplante en op die kwaliteit geselecteerde bomen en struiken. In de huid van de Cube worden op tasthoogte een aantal handafdrukken in het beton ingegoten, die uitnodigen om te worden aangeraakt. Aanraking is een miskende, maar juist veel gepraktiseerde manier om (troostrijk) contact te maken. De gebruikte materialen zullen op een beheerste manier verouderen en door die registratie van de tijd zelfs nog mooier ogen. Rond de Cube worden een aantal comfortabele stoelen geplaatst en een aantal liggende tafelvazen biedt gelegenheid om een bloemhulde, ook in geur, te brengen. In de dierenwereld betuig je respect als je je klein maakt, bijna gaat liggen. Dat leek me dan ook een gepaste houding voor het boeket dat bedoeld is voor een dergelijke berustende plek. De door elkaar liggende boeketten verliezen hun individuele pronkzucht en gaan op in het geheel. Het lijkt een metafoor die ons doet gedenken dat heengaan doodgewoon is.