De jaren dat ik aan mijn universiteit studeerde lijken toch vooral een tijd waarin ik het gevoel had dat alles (nog) mogelijk was; een diepgeworteld opportunisme, meer dan optimisme. Met enige moeite probeerde ik me zo min mogelijk vast te leggen. Ook niet in formele zin; geen moreel gedreven vormvoorkeur dus, maar veel testen en uitproberen. De Modernistische stad waarin ik studeerde (Eindhoven) en de Modernistische schoolcampus (TUE) leken die toekomstige openheid te bevestigen. Ik bleef een levenslange voorkeur houden naar ‘eerlijke, naakte’ taal. Kortom het lijkt belangrijk geen valse verwachtingen te wekken, als je iets mag voordoen; ook niet in formele zin. Wie de studentencampus zal bezoeken of bewonen zal dan ook vooral een rationeel construct bevolken. Inhoud mag ieder er voor zich aan geven. Belangrijker nog; ieder mag er in alle vrijheid naar op zoek. Er is moeite gedaan om de gebouwen te omringen door imposant groen. Om zodoende die zoekende student, met deze overdosis aan natuur, vanzelfsprekende te wortelen.