Sint-Lambertuskerk wordt DeLambert, De opgave verkennen Een kerkgebouw ontwerpen is voor een architect een jongensdroom. In een beeldbepalend, bestaand kerkgebouw (Rijksmonument) drie nieuwe functies onderbrengen, die onderling 60minuten brandwerende scheidingswanden vragen, is een hele moeilijke opgave. Immers hoe de oorspronkelijke architectuur/ruimtelijkheid van het gebouw, en ervaarbaar te houden, en vanzelfsprekend te doen zijn voor de nieuwe gebruiksfuncties? Graag plaatsen wij architecten dan in zo een gebouw losstaande volumes, liefst van glas. Maar daar is deze opgave niet naar. We mochten de ruimte opdelen voor een woning, een bedrijfslaboratorium en een publiekszaal. En dat kon dus niet op die gekende architectonisch “ideale” wijze… Opportunisme als inspiratie Hergebruik van gebouwen, gebouwdelen of materialen, vaak op een uiterst pragmatische manier is zo oud als het bouwen. Zo vonden we o.a. vergelijkbare inspiratie bij de Duomo in Syracuse op Sicilië. Hier is de oorspronkelijke Griekse tempel, nadat deze tot Romeinse tempel was verbouwd, gaandeweg verworden tot een katholiek kerkgebouw, de Duomo dus. Zo werd o.a. hiertoe de open ruimte tussen de oorspronkelijke zuilen domweg dichtgemetseld. Wie naar de geschiedenis van onze gebouwde omgeving kijkt begrijpt meteen dat deze praktische aanpak eigenlijk de dagelijkse praktijk is… en ons voortdurend ook best gelukkig gemaakt heeft. We houden van het praktische van dat pragmatische. Improvisatie en tijdelijkheid, versus principe en eeuwigheid Zo ontwierpen we een eenvoudige onderverdeling van de kerkruimte, met gebruik van nieuwe wanden tussen de drie nieuwe gebouwfuncties. Deze wanden zijn zo gematerialiseerd en gedetailleerd dat ze ogen als een nieuwe toevoeging; je begrijpt zelfs dat het zo maar weer weg kan… De wanden voegen zich binnen de geometrische logica van de bestaande architectuur. Ze staan in het hart tussen de kolommen en hun dikte maakt dat ze op een vergelijkbare manier terug liggen, zoals dit ook het geval is bij de bestaande buitenwanden en de omsluitende kolommen aldaar. Daartoe ontwikkelden we tevens een terug liggende schaduwlijst, nodig voor de aansluiting tussen nieuw en bestaand. Op het eerste gezicht een cliché-detail, echter erg uitdagend bij de aanwezige kolomcontouren. Ook werden de gipsplaten van deze nieuwe wanden nog net semitransparant geschilderd, zodat dit wandvlak een dialoog aangaat met de expressieve belijning van de bestaande gebouwmaterialen en je ook net nog de plaatachtige samenstelling van de nieuwe wanden afleest. Nieuwe deurkozijnen in die wanden liggen op de wandvlakken. Hiermee wordt het geïmproviseerde karakter en zodoende de tijdelijkheid benadrukt. Waar de oorspronkelijke kerkbouw staat voor een wereld van principes en eeuwigheidswaarde bemiddeld onze verbouwing de bescheidenheid die past bij improvisatie en tijdelijkheid. De illusie van de werkelijkheid Quasi willekeurig werden een aantal ronde ramen in de nieuwe binnenwanden gepositioneerd. Zo wordt net nog de oorspronkelijke omvang van het hele kerkinterieur getoond. Het extra grote raam over de publieksentree-as, geeft even zicht op de belangrijke oude muurschildering, boven de plek van het oorspronkelijke altaar. Ontspannen Waar de verbouwopgave voor menigeen architectonisch moeilijk leek, oogt deze gelukkig, na realisatie, uiterst ontspannen. Dat is ook van toepassing op de vanzelfsprekendheid die spreekt uit de nieuwe raamopeningen die in de buitenschil zijn aangebracht. Deze werden als autonome doosjes, telkens over een te onderkennen symmetrieas, in de diverse buitengevels geplaatst. Ondanks de beperkte omvang van deze ramen hebben ze een verbluffende ruimtelijke werking op het interieur. De doosjes bemiddelen ook, als kleine vitrines, dat het gebouw, na decennia van leegstand, eindelijk weer tot leven is gekomen.