huizen voor De Ravelijn Met het bebouwen van het plangebied wordt het stedelijk weefsel op deze plek op een vloeiende manier verknoopt met het naastliggende hellinglandschap, waarin restanten van de historische fortificaties prominent aanwezig zijn. Een, in inrichting en omvang bescheiden, nieuwe infrastructuur meandert door het terrein. De openbare en privé buitenruimten willen landschappelijk en dus groen worden ingericht. Privétuinen worden met doorlopende hagen afgescheiden. Er ontstaan als vanzelf twee amorfe ‘bebouwings-eilanden’, waarin 12 losstaande villa’s werden gebouwd. De gebouwen wiegen op de golven van het landschap. De woningen zijn opgetrokken uit een minimalistische en Moderne architectuurtaal. Deze overduidelijk door mensenhanden geconstrueerde massa’s ogen eenvoudig, stevig en consistent. De lichtgrijze stucgevels bieden een achtergrond voor de omliggend beoogde oprijzende natuur, terwijl de aardse tinten van de roestkleurige kozijnen en het vergrijsde hout zich voegen naar het pallet van het landschap. meer leegte Na realisatie van de villa’s hebben we één van de 12 woningen uitgebreid en ingericht. De uitbreiding maakt dat de oorspronkelijke woning een schaalsprong lijkt te maken. Er komt niet zozeer een kamer bij; alle kamers lijken een grotere maat aan te nemen; er ontstaat feitelijk en gelukkig vooral ook qua beleving meer leegte. Natuurlijk krijgt de woonverdieping en passant ruimten die meer gesloten, naar binnen gericht zijn en een aantal nieuwe, meer met buiten verbonden, vertrekken. De binnenafw erking van die nieuwe, verbindende ruimten toont dat deze zijn opgetrokken uit ‘natuurlijke’ materialen. In lijn met de terughoudende en gedienstige architectuurtaal van de gebouwen wil ook het interieur zo vanzelfsprekend als mogelijk ogen. de geheimzinnige contrasttuin Aansluitend realiseerden we een uitgesproken tuinaanleg. Een doorlopende groenblijvende klimophaag doet in de voor- en achtertuin een aantal ovale ‘tuinkamers’ ontstaan. Überhaupt een eigentijdse ode aan al die eerdere, prachtige ommuurde tuinen. Ondanks de eenduidigheid van deze doorlopende omkadering lijkt het alsof de tuin als geheel veel uitzonderlijke plekken kent; telkens met een eigen gebruik en ‘identiteit’. Je kunt zelfs een slentertocht, door het dichte groen achter de organiserende klimophaag, gaan. De toegang daartoe ontstaat doordat plaatselijk de klimop van het scherm iets naar opzij wijkt, waardoor daar dan telkens een kruipdoor-opening in de haag ontstaat. Een paneel, telkens in een artificiële contrastkleur erachter, geeft deze openingen een beetje een surreëel gehalte. Net zoals de 6 meter hoge en knalrode dunne staaf die als een baken, op het uiteinden van de tuin, het perceel aan de grond lijkt te nagelen. een leerschool voor lichaam en geest Achter in de nieuwe tuin, een beetje verstopt, werd een sportarena-tuinhuis met een mini-buitenaanrecht gebouwd. Dit tuinhuis doet zijn eer aan, doordat het helemaal in hout werd opgetrokken met uitgesproken eenvoudige timmermandetails; een gangbare bouwpraktijk dus voor een tuinhuis, maar wel erg hedendaags. Zelfs de 8 meter lange tuintafel heeft een eenvoudige begrijpbare constructie. ‘Ver weg gelegen’ van de hoofdwoning en in contrast ermee, wil het geheel wil dan ook ontspannen ogen; een beetje zoals de omliggende natuur ons dat voordoet.