Een bestaand laat-Modernistisch kantoorgebouw werd tot modewarenhuis verbouwd. Met souplesse wijzigt het gebouwcasco van functie, waarbij de vermeende moderne transparante ‘eerlijkheid’ van voorheen zelfs lijkt te worden uitvergroot. De binnenruimte vloeit moeiteloos door naar buiten en al het gemaakte toont hoe het is geconstrueerd. Omwille van die beoogde maximale transparantie, werd de eerste glazen trap in Nederland gerealiseerd. Met een stootbord dat ingenieus aan de onderliggende trede is verlijmd, terwijl het ook de bovenliggende trede draagt. Deze trap is zelfs deel van de gebouwschil. Het werd een ‘sensatie’. Onze modekleding is op te spannen tussen stukken die uitschreeuwen dat ze anders gevonden willen worden en exemplaren die willen bewijzen wat tijdloos en dus essentieel is. Beide mode-uitersten worden echter het best getoond in een architectuur die een neutraal podium biedt. Het ontwerp levert dan ook dat gedienstige podium, wellicht omdat de veronderstelde logica ervan leesbaar is. Het gebouw zegt; dit moet zo zijn. Met ogenschijnlijke directheid worden materialen en maakdetails ingezet die serieus willen ogen, al is het maar omdat we het kennelijk mooi vinden. Net zoals modeontwerper Issey Miyake telkens een nieuw materiaal knecht opdat het vanzelfsprekend een kledingstuk kan zijn, worden ook nu de nodige (destijds) niet gangbare materialen en een eigenwijze, naakte detaillering op bruikbaarheid getest.